DAG 4
Om half 8 sta ik op om naar de verpleegster te gaan. Zij zal mijn bloeddruk meten en ….wegen. Ik ben zenuwachtig. Zal de weegschaal dit keer lief voor mij zijn.? Gelukkig, ik ben 1.3 kilo afgevallen. Had eerlijk gezegd iets meer verwacht maar ik kan ieder moment overvallen worden door die ene ellendige periode in de maand. Daarna kleed ik me snel om ( ik weeg me in mijn negligé, dat weegt niets) en loop, of eigenlijk huppel ik naar buiten. De kop is eraf. Iedere kilo eraf brengt me dichter bij mijn streefgewicht.
Vandaag is mijn 1e vasten dag. Ik loop om 08.00 naar de verpleegster op mijn verdieping waar zij mijn bloeddruk zal meten en mij zal wegen. Dit is het uur van de waarheid. Een jaar heb ik me niet gewogen en ik ben nog redelijk hoopvol dat de schade beperkt is. Ik stap aarzelend op de weegschaal. Gelukkig springt de weegschaal niet meteen onder de wasmand zoals bij mij thuis. Maar een minuut later zie ik dat deze weegschaal helemaal niet zo lief voor me is. Ik zal niet 20 kilo moeten afvallen maar 30 ( wil ik een Skinny B… worden). Ik schiet spontaan in een kleine depressie en bewaar mijn tranen voor op de kamer. Ik besef me maar al te goed dat dit het keerpunt in mijn leven is en dat ik nu moet doorpakken. De drie weken Italie waar ik hiervoor was, hebben nog extra schade aangericht. Waarom lunchte ik daar met pasta? Dat doe ik toch thuis ook niet? En die ongelofelijke lekkere ijsjes. Waarom nam ik die samen met de kinderen? Waarom, waarom??
Op dit moment zit ik in Marbella op mijn balkon met prachtig uitzicht op zee. Ik kijk naar wuivende palmen en een strak blauw zwembad. En naast me staat een groot glas sprankelende koude rosé…. uh…water. Ja ik had ook liever een beter en lekkerder drankje gezien. Helaas, de komende twee weken zit ik opgesloten in een kuuroord. Toch mag ik niet klagen want dit kuuroord komt dicht in de buurt van een hotel. Het is zeg maar De Waldorf meets het Vumc.
Alexandra Roskam 