BUCHINGER DAG 2

Vandaag is mijn 1e vasten dag. Ik loop om 08.00 naar de verpleegster op mijn verdieping waar zij mijn bloeddruk zal meten en mij zal wegen. Dit is het uur van de waarheid. Een jaar heb ik me niet gewogen en ik ben nog redelijk hoopvol dat de schade beperkt is. Ik stap aarzelend op de weegschaal. Gelukkig springt de weegschaal niet meteen onder de wasmand zoals bij mij thuis. Maar een minuut later zie ik dat deze weegschaal helemaal niet zo lief voor me is. Ik zal niet 20 kilo moeten afvallen maar 30 ( wil ik een Skinny B… worden). Ik schiet spontaan in een kleine depressie en bewaar mijn tranen voor op de kamer. Ik besef me maar al te goed dat dit het keerpunt in mijn leven is en dat ik nu moet doorpakken. De drie weken Italie waar ik hiervoor was, hebben nog extra schade aangericht. Waarom lunchte ik daar met pasta? Dat doe ik toch thuis ook niet? En die ongelofelijke lekkere ijsjes. Waarom nam ik die samen met de kinderen? Waarom, waarom??

Terug in mijn kamer bedenk ik me -na een paar tranen- dat ik niet te lang bij de pakken neer moet gaan zitten maar alles over me heen moet laten komen. Dit is de eerste dag van mijn nieuwe leven. Daar wordt geklopt en door een vriendelijke mevrouw het Epcom zout binnen gebracht. De bedoeling is dat ik het karaf water met het zout meteen leeg drink en de hele ochtend op mijn kamer blijf. Het zout zorgt ervoor dat je darmen geleegd en gereinigd worden. De wc is die ochtend mijn beste vriend. Er volgt een hoop ‘trammelanti in di conti.’

We hebben van Buchinger een iPad gekregen en het is de bedoeling dat je dagelijks filmpjes kijkt wat er die dag met je lichaam zal gebeuren. S’middags voor de lunch krijg ik een groentesoepje en rond 15u een kruidenthee. De hele ochtend dood ik mijn tijd met het kijken van food docs’s zoals Chefs Table op Netflix. Ik wil alleen maar naar eten kijken en het gekke is, het doet me niets. De hele dag heb ik geen honger. Wel hoofdpijn. Gelukkig mag je daar een pilletje voor slikken.

Ik besluit aan het einde van de dag nog even wat te gaan zwemmen en een boek te lezen. Mijn diner, opnieuw een soep krijg ik opgediend in de lounge. Daar zit een groep Spanjaarden uit Madrid die mij uitnodigen aan hun tafel. In 1990 heb ik ooit een half jaar in Spanje gewoond dus ik spreek nog wel ergens de taal, maar zonder wijn ( na een paar glazen alcohol spreek ik alle talen vloeiend) merk ik dat het me moeilijk af gaat. Ik versta ze wel, maar een groot deel van mijn woordenschat lijkt te zijn verdwenen. Gelukkig heb ik nog 2 weken om de taal weer eigen te maken. Stel dat ik niet het gewenste resultaat qua afvallen bereik, dan kom ik in ieder geval wel thuis, met een lekker woordje Spaans.