Vandaag is het dag 3 hier maar is het mijn 2e vastendag. Dat houdt in dat ik vanaf nu mee doe aan alle activitiviteiten. En dat zijn er een hoop. Van powerwalken in de bergen of op het strand, tot Yoga, Pilates, Zumba, Aquajogging, fitness, boksen etc. Om half 8 heb ik een afspraak bij het LAB. Met verse ochtendurine kom ik daar binnen. Ik ben de eerste, en  hoop maar dat de verpleegster goed geslapen heeft. Hou helemaal niet van bloedprikken maar ze doet het goed en 2 minuten later sta ik al buiten. Door naar mijn eigen verpleegster. Bloeddruk is goed en ze raadt me aan niet te wegen want het is beter dit om de dag te doen. Terug op mijn kamer krijg ik mijn ontbijt, een heerlijk kopje kruidenthee met wat (verplichte) honing zodat ik straks de kracht heb om te sporten.

Ik krijg die ochtend verdrietig nieuws. De moeder van mijn allerliefste vriendinnetje A is overleden. Ik bel lang met haar die ochtend. Dan voel je je hier heel ver weg. Heel alleen. Ik wil graag naar haar toe en ga kijken of ik een dag op en neer kan gaan om bij de begrafenis te zijn. Mijn ontspannenheid is in een klap weg. Ik vergeet bijna de tijd en ren naar de fitnesszaal voor een lesje zumba. Daar aangekomen is de les al begonnen. Ik krijg een stok overhandigd en moet meteen mee doen. Zumba, omg, dit is heftig. Ik heb sinds mijn ongeluk vorig jaar ( brak een been in de sportschool en verrekte al mijn banden bij mijn andere been) niet meer gesport en caramba, heb je ooit die danspasjes wel eens gezien? Die heupen moeten los, gilt de instructrice in het Spaans. Ik ben nog wat roestig en schrik van de spiegel. Ben ik dat? Nu begrijp ik meteen waarom ik 30 kilo moet afvallen. Gelukkig duren de lesjes maar een half uur en ben ik op tijd terug op mijn kamer om me te verkleden voor Aqua aerobics. Dit is echt leuk, een zwembad vol met volslanke dames waarvan ik niet eens de aller dikste ben. Dat doet me goed. Een half uur lang ben ik in de weer met mijn noodle, totdat ik een vrouw zie komen aanlopen met het lijkt een blikje frisdrank. Is dat Sinas? Het blijkt haar portemonnee te zien.Op een gegeven moment wil je gewoon andere dingen dan water zien. Sinas, ik drink het nooit maar wat lijkt het me heerlijk om mee af te wisselen. Op iedere vierkante meter in Buchinger staan tafels vol met water. Water in blauwe flessen, groene flessen, transparante flessen. Water met prik, zonder prik. Zeg hebben ze hier ook Iets anders?

Ik heb nog nooit zo snel geluncht, klok klok weg.

Na mijn lunch, bestaande uit een glas Gazpacho en een glas watermeloen met mint sap, loop ik snel terug naar mijn kamer voor mijn lever package. Mijn bed ligt al open geslagen, en ik ga liggen op een flanellen doek. Binnen een minuut is de verpleegster er om mij in de doek te wikkelen met een warme kruik op mijn lever. Ik had er nog nooit van gehoord. Dit zet nog eens extra de verbranding aan en de bedoeling is dat ik zo een uurtje blijf liggen. Eindelijk eens iets goed voor mijn lever in plaatst van altijd maar die wijn. Ik dommel in slaap. De rest van de middag spendeer ik mijn kamer, waar ik hoopte mijn boek Little Life uit te lezen ( aanrader) maar ik ben voornamelijk bezig om mijn dilemma wel of niet naar de begrafenis te gaan, met het thuisfront te overleggen. Ik zal mijn kuur moeten onderbreken. Ik ben er nog niet uit. Mijn verstand zegt nee maar mijn gevoel zegt ja. De meesten raden het me allemaal af. Ik moet nu aan mezelf denken en proberen een start te maken met die kilo’s te verliezen. Ik laat het nu van de dokter afhangen.

S’avonds is de Summer party van Buchinger bij het zwembad met een heuse band. Ik ontmoet daar de Marokkaanse Asma ( zij was de eerste vrouwelijke burgemeester van de stad Essaouira), een vrouw van begin 50 die hier regelmatig komt. De eerste keer was 20 en was veel te zwaar. Ze verlengde haar kuur van  twee weken tot 6 maanden. Stel je eens voor, een half jaar vasten. Ze verloor er wel maar liefst 54 kilo mee. Ik wil dit ook maar ik kan onmogelijk mijn 3 pubertjes in de steek laten. Nu is ze hier met haar dochter. Aangezien ze zoveel mensen van hier kent en ook nog eens 6 talen vloeiend spreekt, kent ze vele privileges. Zo stond ze opeens met een kop koffie en een pakje peuken voor me. Of ik met haar een peukkie wilde roken? Nu rook ik alleen als ik teveel gedronken heb maar ik ben de kwaadste niet en ga met haar naar een verlaten plekje op het compound onder een paar mooie palmen en bananen bomen. Daar zie ik nog 3 dametjes, allemaal boven de 70 lekker hun sigaretje roken. Het roken is niet verboden maar ze willen je niet zien. Het feestje is leuk, ook met vruchtensap. Ik dans wat met de Spanjaarden ( wellicht verlies ik nog wat grammetjes) en ga daarna slapen.

www.buchinger-wilhelmi.com