DAG 8
De strandwandeling begint een heerlijk gezond ochtend ritueel te worden. Ik maak vandaag weer een ander rondje. Ik eindig bij de Burger King ( die gelukkig nog dicht is) en wacht tot de Buchinger bus mij daar komt halen. Terwijl ik aan het wachten ben komt er een groep van 10 wielrenners bij me staan. De groep wordt steeds groter. Ze beginnen met me te praten en ik probeer in mijn beste Spaans uit te leggen dat mijn man ook wielrenner is en dat hij net 1700 km van Italie in zijn eentje naar Nederland is gefietst. Ze kijken me allemaal ongelovig aan. Ze gaan twijfelen aan mijn Spaans want denken dat het verhaal niet klopt. Ik alleen maar zeggen: ‘Si,si, es verbad’. Het is echt zo. Om mijn verhaal wat kracht bij te zetten, laat ik aan 20 wild vreemde kerels alle foto’s zien. Jasper die weg fietst uit Italie en Jasper die in Amsterdam weer per fiets aan komt. Ze komen niet meer bij. Zoiets idioots hebben ze nog nooit gehoord. Ik lach maar met ze mee. Vrolijkerds die Spanjaarden.
Vandaag is mijn 1e vasten dag. Ik loop om 08.00 naar de verpleegster op mijn verdieping waar zij mijn bloeddruk zal meten en mij zal wegen. Dit is het uur van de waarheid. Een jaar heb ik me niet gewogen en ik ben nog redelijk hoopvol dat de schade beperkt is. Ik stap aarzelend op de weegschaal. Gelukkig springt de weegschaal niet meteen onder de wasmand zoals bij mij thuis. Maar een minuut later zie ik dat deze weegschaal helemaal niet zo lief voor me is. Ik zal niet 20 kilo moeten afvallen maar 30 ( wil ik een Skinny B… worden). Ik schiet spontaan in een kleine depressie en bewaar mijn tranen voor op de kamer. Ik besef me maar al te goed dat dit het keerpunt in mijn leven is en dat ik nu moet doorpakken. De drie weken Italie waar ik hiervoor was, hebben nog extra schade aangericht. Waarom lunchte ik daar met pasta? Dat doe ik toch thuis ook niet? En die ongelofelijke lekkere ijsjes. Waarom nam ik die samen met de kinderen? Waarom, waarom??
Op dit moment zit ik in Marbella op mijn balkon met prachtig uitzicht op zee. Ik kijk naar wuivende palmen en een strak blauw zwembad. En naast me staat een groot glas sprankelende koude rosé…. uh…water. Ja ik had ook liever een beter en lekkerder drankje gezien. Helaas, de komende twee weken zit ik opgesloten in een kuuroord. Toch mag ik niet klagen want dit kuuroord komt dicht in de buurt van een hotel. Het is zeg maar De Waldorf meets het Vumc.
Alexandra Roskam 