Ik houd wel van een beetje zelfspot. Ik kan niet vaak genoeg de anekdote op rakelen dat ik ooit door een boefje op straat werd nageroepen: ‘Hé, ben jij zwanger in je kont?’ Ook roep ik al jaren dat ik na mijn veertigste voor mijn kop heb gekozen in plaats van mijn kont. Die billen werden een beetje mijn ondergeschoven kindje. Ik bedekte ze met lange truien en tops of – zoals vriend Dennis altijd zegt – met de ‘kont slab’: het truitje om de middel. Full body spiegels waren in mijn huis nergens meer te bekennen, tot verdriet van mijn dochters. En zo merkte ik er niets van dat mijn behind langzaam wat begon uit te dijen. Kort gezegd, ik besteedde geen aandacht meer aan mijn billen.

Wat niet weet wat niet deert. Zeg nou zelf, wanneer zie je eigen billen nou? Ik zou die van mij echt niet herkennen! Mijn man overigens ook niet, want preuts als ik ben, bestaan ze niet meer. Eén van de redenen dat ik een tattoo heb, is dat ik, mocht ik ooit naakt en onthoofd uit een sloot moeten worden gevist, mijn man mij kan identificeren. Hij zou de rest van mijn lichaam anders niet herkennen.

Sinds ik met enige regelmaat bij Rocycle (‘dansen op de fiets’) sport, ben ik me bewust geworden van mijn derrière. Dat komt namelijk doordat je dicht op elkaar fietst en er altijd een rij met mensen achter je fietst. Die niets anders zien dan jouw big booty. In het begin boekte ik steevast een fiets op de achterste rij; ik kon het niemand aandoen om 45 minuten lang naar niets anders dan mijn achterwerk te kijken. Waarom kan je je billen niet inhouden, zoals je buik?

Naarmate ik beter ging fietsen, kreeg ik meer zelfvertrouwen en verschoof ik maandelijks een rij naar voren. Zo belandde ik op de voorste rij. Toevallig was die fiets nog vrij en leraar Jeff gebaarde me naar voren. Zichtbaar schuchter, want de voorste rij betekent dat je jezelf de hele les lang in de spiegel ziet. Eenmaal aan dat idee gewend, begon ik net een beetje te ontspannen totdat opeens de megaknappe Manuel Broekman binnen kwam lopen. En een fiets op de tweede rij nam. Je raadt het al, precies de fiets achter mij. Daar zat ik als Barbamama, in mijn loeistrakke Deblon-sportoutfitje. Ik voelde me een volwaardige Afrikaanse mannetjesolifant. De moed zonk me in de schoenen. Gelukkig ging het licht uit, maar toch. Die arme gast. Ik ben die 45 minuten doorgekomen, met dichtgeknepen billen. En voelde me zó Bridget Jones 5.0.

Toch schijnen er ook voordelen aan dikke billen te zitten. Ik kan er (vast) heel goed mee twerken. Ik las ergens dat een flink achterwerk ook heel gezond is, vooral in combinatie met een slanke taille. Er schijnen nogal veel omega-3-vetten in de billen te zitten. Een big booty staat ook garant voor vruchtbaarheid. Dit, in combinatie met brede heupen, is voor veel mannen een soort garantiebewijs dat een vrouw voor gezond nageslacht kan zorgen. Wat een voordelen toch allemaal! Maar ik denk dat het allerbeste aan mijn billen toch wel is, dat ze zo ongelooflijk lekker zitten.

www.rocyclestudios.com